Twee weekjes verder in Vietnam

Lieve allemaal,

Time flies when you’re having fun. Weer twee weken verder, en wat is het geweldig hier. Twee weekjes geleden vloog ik naar Ho Chi Minh City. Ik stapte uit het vliegtuig en wist dat er een visum aangevraagd moest worden. Hiervoor had ik twee pasfoto’s, een visa apply form en cash nodig. Samen met een jongen uit Canada en een meid uit Engeland wachtten we op ons visum. Ik was (uiteraard) ontzettend goed voorbereid, en had mijn Thaise Baht omgeruild voor Vietnamese Dong, want betalen kan alleen met cash. Gek feitje: Ze hebben hier geen pinautomaat voor de douane. Verbazingwekkend maar écht waar. Geen cash, geen visum. Mijn maten waren wat minder goed voorbereid. Geen cash, geen visa apply form én geen pasfoto’s. Goed, na twee uurtjes en een hoop gedoe hadden ook zij eindelijk hun visum. Het hostel van de Canadees was naast mijn hostel, dus een taxi gedeeld en zo zijn we ieder ons eigen weg gegaan.

Ho Chi Minh is in een woord CHAOS. Men toetert voor alles. Hey! *Toeter* Ik haal je rechts in *Toeter* Ik haal je links in *Toeter* Ik blijf nog even achter je *Toeter* Ga zo maar door *Toeter*. Ook de stoplichten zijn interessant. Bij een kruispunt gaat het als volgt. Stoplicht 1 gaat op groen, men rijdt. Stoplicht 1 gaat op rood en tegelijkertijd gaat stoplicht 2 op groen. Wat dus inhoudt dat er geen tijd is voor oranje. Daarbij komt ook nog dat men drie seconden voordat het stoplicht van kleur verandert. al begint met rijden. Kort samengevat, stoplichten zijn hier gewoon nutteloos. In Ho Chi Minh heb ik ontzettend veel geleerd over de Vietnam oorlog, wat verschrikkelijk, maar heel erg interessant was. In het oorlogsmuseum hangen foto’s van mensen die in brand staan of compleet verwoeste lichamen. Ook kon je zien hoe mensen werden gemarteld en vermoord, omdat ze simpelweg op het verkeerde moment op de verkeerde plek waren. Bizar. Na deze indrukwekkende dagen ben ik met de bus richting Mui Ne gereden.

In Mui Ne had ik een prachtig hostel. Tien losse bedden op onze kamer. Heerlijk. Mijn wekker ging vroeg, want ik wilde de zonsopkomst zien op de sanddunes. Samen met een Italiaan gingen we met een jeep naar de sanddunes. Mooi!! Ook kwam ik In Mui Ne Peter tegen. Peter komt uit Amerika, maar is tweetalig opgevoed. Hij spreekt vloeiend Vietnamees, wat best goed van pas komt af en toe. Samen zijn we van Mui Ne naar Da Lat gereden. Da Lat was echt in een woord TOP.

In Da Lat heb ik zo ontzettend genoten. Abgeseild door watervallen, van rotsen afgesprongen, door grotten gewandeld. Echt ontzettend vet. Ik had in mijn hoofd drie dagen, twee nachten. Dit zijn uiteindelijk zes dagen vijf nachten geworden. De avonden waren geweldig. Rond zes uur startte ‘family dinner’. Avondeten met het hele hostel. Heerlijk Vietnamees eten. Na het eten wat spelletjes en drankjes, en ‘s avonds uit. Er was een bijzondere bar in Da Lat, de Maze Bar. Een (donker) doolhof, met aan het einde van het doolhof de bar. Je loopt mensen tegen het lijf. Letterlijk en figuurlijk. Zo ook de gast waarmee ik de taxi had gedeeld in Ho Chi Minh. Na de geweldige tijd in Dalat, met ontzettend lieve, leuke mensen werd het tijd om door te gaan. Samen met Lauren uit de USA, die ik hier heb ontmoet, ben ik met de ‘nachtbus’ naar Hoi An gereden. Wederom een bijzondere veertien uur in de NACHTbus… ‘s Nachts werkt de toeter namelijk ook….

Na het fantastische Da Lat kwamen we aan in Hoi An. Hoi An was relaxed. Niet zo veel verkeer, heerlijk strand en een lekkere omgeving. Na een rustig dagje aan het zwembad, zijn we de volgende dag naar een dorpje gereden en met hebben we met locals gevaren in ronde bootjes. Erg leuk. De weg er naartoe was wat lastig. De mensen in de kleine dorpjes leggen namelijk hun matten met rijst midden op de weg. Erg bijzonder gezicht. Ook in Hoi An kwam ik bekenden tegen. Zo kwam ik een gast tegen die schuin tegenover Maud en mij zat in de nachttrein naar Chiang Mai drie weken geleden. Bizar.

Twee dagen geleden was het vier mei. Ik waagde een poging en legde mijn tafel uit wat dodenherdenking was in Nederland. Dat wij elk jaar, op vier mei twee minuten stil zijn. Al mijn vrienden aan mijn tafel waren onder de indruk en ze stelden direct voor twee minuten stil te zijn. Terwijl de party gaande was in ons hostel, was mijn tafel twee minuten stil. Ik was oprecht onder de indruk van deze groep. Fantastische vrienden gemaakt, die ik zeker ga missen.

Na vier dagen Hoi An zijn Lauren, Claire en ik met de motorbikes naar Hue gereden. Ruim acht uur rijden door de bergen met geweldige uitzichten. Halverwege onze trip werden wij, als buitenlanders met onze fruit shirts, aangehouden door de politie. We reden te hard, én hij had ons op beeld. (fack) Gelukkig kwamen we er met een pinky swear dat we nooit meer te snel zouden rijden vanaf. Morgen gaat Lauren naar Laos. Na tien dagen samen gereisd te hebben, splitsen onze wegen. Samen met Claire, toevallig ook uit de USA, ga ik morgen naar Phong Nha. Ik kijk uit naar het Noorden, want dat schijnt ontzettend mooi te zijn. Nu is alles hier mooi, dus echt tegenvallen kan het niet.

Dit was het weer voor eventjes.

Kusjes,
Em