Een week later.
Door: Emma Neijzen
Blijf op de hoogte en volg Emma
25 Januari 2017 | Indonesië, Batavia
Lieve allemaal,
Het is nu ruim een week geleden en ik ben tot het besef gekomen, dat ik hier niet meer weg wil. Het is hier heerlijk. Constant temperatuurtje van 30/31 graden overdags, 27/28 graden als de zon onder is. De eerste dagen waren puur jetlag verwerkende dagen. Slapen lijkt altijd zo makkelijk... Overdag wilde ik niets anders dan slapen, en 's nachts kon ik mijn slaap niet vatten. Heel raar gevoel. Over nu.
In deze paar dagen heb ik al heel wat culturele activiteiten ondernomen. Zo is alleen het rondrijden in de auto met Hans, Roos en/of Sueb (Chauffeur) al een culturele bom. Jakarta is groot, Jakarta is zo bizar groot. Een en al chaos. Het is een leuke manier om de stad zo te zien.
Zoals eerder vermeld rijden er niet alleen auto's door Jakarta, maar ook immens veel scootertjes / motors. De tweede avond heb ik mij er al aan gewaagd, en ben achterop de scooter naar de andere kant van de stad gereden. De wegen zijn zoals verwacht zeker niet zoals in Nederland, maar wat mij betreft kan je scooter rijden op sommige plaatsen in de categorie topsport plaatsen. Het is echt bizar wat een evenwicht je moet hebben om tussen de auto's door te rijden en dan de hobbels (lees: Obstakels wat ze hobbels noemen maar eigenlijk gewoon 25 cm hoge betonnen blokken zijn waar je met max. 5 km p/h overheen kan wil je er in zijn geheel en schadevrij vanaf komen.) ....
Met andere woorden, het was een hele ervaring om met de scooter door Jakarta te rijden. Wellicht leuk om te weten is dat ik naar mijn (tante haar) neef ging. Hij en zijn band hadden een geluiddichte ruimte gehuurd om te repeteren en hadden mij uitgenodigd om langs te komen. Na afloop zijn we met elkaar naar een huis gelopen, wat gedronken en rond middernacht was ik weer (veilig) terug bij oom Hans en tante Roos.
*feitje*
Er zijn in Indonesië zes erkende geloofsovertuigingen. Er zijn moslims (±90%), protestanten (±7%), katholieken (±3%), hindoes (±1,5%), boeddhisten (±0,5%) en confucianisten (±0,05%).
Dit te hebben vermeld ga ik ervan uit dat jullie snappen in wat voor een land ik terecht ben gekomen. Een moslimland. Erg vriendelijke bevolking. Ondanks dat mijn oom en tante christenen zijn, leven wij in een moslimwijk, waarin ik jawel 5 (VIJF) keer per dag in het Arabisch te horen krijg dat het tijd is om te bidden. Ik kan jullie garanderen dat dit voor elke ziel in de wijk te horen is, zo ook voor mij. :) Goed, dat zal wel wennen.
Dan ben ik gisteren voor het eerst uit eten geweest in een écht Indonesisch restaurant. Voor mensen die dit lezen en mij níet zo goed kennen, zal ik een kleine uitleg geven over mijn leven betreft eten:
Ik eet alleen eten wat ik zelf heb gemaakt óf wat er bekend uit ziet óf waarvan ik (lees: IK) denk dat het mij wel zal smaken. Echter, dit was TOTAAL niet het geval in dit restaurant en heb ik mij uit mijn comfortzone gezet om toch te kunnen genieten van dit diner. Met succes.
Rijst in bananenblad, saté met pindasaus, maiscake én nog een bolletje rijst. Echt lekker.
Na dit diner ben ik, met de mensen waarmee ik uiteten was, het centrum van Jakarta in gereden. Jammer genoeg was het al donker. Desalniettemin was het een prachtig beeld, met als hoogtepunt het Monumen Nasional. MONAS. Kort samengevat, het monument voor de onafhankelijkheid van Indonesië. Het was een geweldige avond!
Vandaag was een bijzondere dag. Ik ging naar een weeshuis hier in Jakarta. Ik wist in eerste instantie totaal niet wat ik kon en mocht verwachten. Eenmaal bij de jongste groep aangekomen wist ik wat ik kon verwachten. Een kamer, met zeven bedjes. Gelukkig niet allemaal bezet. Deze kindjes zijn tussen de 0 en 2 jaar, en wauw. Dat was eigenlijk het enige wat ik de eerste paar minuten kon uitbrengen. Ruim een uur met ze gespeeld, vervolgens te eten gegeven (écht lastig) en na heel wat zwaaien weer vertrokken. Dit zet je wel echt aan het denken. Wat is hun toekomst...
Deze tien dagen waren prachtig, en ik vervolg mijn reis met deze ervaringen rijker. Vanaf vrijdag pak ik mijn rugzak en ga ik naar Bandung. Vanuit daar kijk ik verder.
Kusjes vanuit het (nu wat regenachtige) Indonesia.
M.
Het is nu ruim een week geleden en ik ben tot het besef gekomen, dat ik hier niet meer weg wil. Het is hier heerlijk. Constant temperatuurtje van 30/31 graden overdags, 27/28 graden als de zon onder is. De eerste dagen waren puur jetlag verwerkende dagen. Slapen lijkt altijd zo makkelijk... Overdag wilde ik niets anders dan slapen, en 's nachts kon ik mijn slaap niet vatten. Heel raar gevoel. Over nu.
In deze paar dagen heb ik al heel wat culturele activiteiten ondernomen. Zo is alleen het rondrijden in de auto met Hans, Roos en/of Sueb (Chauffeur) al een culturele bom. Jakarta is groot, Jakarta is zo bizar groot. Een en al chaos. Het is een leuke manier om de stad zo te zien.
Zoals eerder vermeld rijden er niet alleen auto's door Jakarta, maar ook immens veel scootertjes / motors. De tweede avond heb ik mij er al aan gewaagd, en ben achterop de scooter naar de andere kant van de stad gereden. De wegen zijn zoals verwacht zeker niet zoals in Nederland, maar wat mij betreft kan je scooter rijden op sommige plaatsen in de categorie topsport plaatsen. Het is echt bizar wat een evenwicht je moet hebben om tussen de auto's door te rijden en dan de hobbels (lees: Obstakels wat ze hobbels noemen maar eigenlijk gewoon 25 cm hoge betonnen blokken zijn waar je met max. 5 km p/h overheen kan wil je er in zijn geheel en schadevrij vanaf komen.) ....
Met andere woorden, het was een hele ervaring om met de scooter door Jakarta te rijden. Wellicht leuk om te weten is dat ik naar mijn (tante haar) neef ging. Hij en zijn band hadden een geluiddichte ruimte gehuurd om te repeteren en hadden mij uitgenodigd om langs te komen. Na afloop zijn we met elkaar naar een huis gelopen, wat gedronken en rond middernacht was ik weer (veilig) terug bij oom Hans en tante Roos.
*feitje*
Er zijn in Indonesië zes erkende geloofsovertuigingen. Er zijn moslims (±90%), protestanten (±7%), katholieken (±3%), hindoes (±1,5%), boeddhisten (±0,5%) en confucianisten (±0,05%).
Dit te hebben vermeld ga ik ervan uit dat jullie snappen in wat voor een land ik terecht ben gekomen. Een moslimland. Erg vriendelijke bevolking. Ondanks dat mijn oom en tante christenen zijn, leven wij in een moslimwijk, waarin ik jawel 5 (VIJF) keer per dag in het Arabisch te horen krijg dat het tijd is om te bidden. Ik kan jullie garanderen dat dit voor elke ziel in de wijk te horen is, zo ook voor mij. :) Goed, dat zal wel wennen.
Dan ben ik gisteren voor het eerst uit eten geweest in een écht Indonesisch restaurant. Voor mensen die dit lezen en mij níet zo goed kennen, zal ik een kleine uitleg geven over mijn leven betreft eten:
Ik eet alleen eten wat ik zelf heb gemaakt óf wat er bekend uit ziet óf waarvan ik (lees: IK) denk dat het mij wel zal smaken. Echter, dit was TOTAAL niet het geval in dit restaurant en heb ik mij uit mijn comfortzone gezet om toch te kunnen genieten van dit diner. Met succes.
Rijst in bananenblad, saté met pindasaus, maiscake én nog een bolletje rijst. Echt lekker.
Na dit diner ben ik, met de mensen waarmee ik uiteten was, het centrum van Jakarta in gereden. Jammer genoeg was het al donker. Desalniettemin was het een prachtig beeld, met als hoogtepunt het Monumen Nasional. MONAS. Kort samengevat, het monument voor de onafhankelijkheid van Indonesië. Het was een geweldige avond!
Vandaag was een bijzondere dag. Ik ging naar een weeshuis hier in Jakarta. Ik wist in eerste instantie totaal niet wat ik kon en mocht verwachten. Eenmaal bij de jongste groep aangekomen wist ik wat ik kon verwachten. Een kamer, met zeven bedjes. Gelukkig niet allemaal bezet. Deze kindjes zijn tussen de 0 en 2 jaar, en wauw. Dat was eigenlijk het enige wat ik de eerste paar minuten kon uitbrengen. Ruim een uur met ze gespeeld, vervolgens te eten gegeven (écht lastig) en na heel wat zwaaien weer vertrokken. Dit zet je wel echt aan het denken. Wat is hun toekomst...
Deze tien dagen waren prachtig, en ik vervolg mijn reis met deze ervaringen rijker. Vanaf vrijdag pak ik mijn rugzak en ga ik naar Bandung. Vanuit daar kijk ik verder.
Kusjes vanuit het (nu wat regenachtige) Indonesia.
M.
-
25 Januari 2017 - 12:52
Katja:
Ha, Emma, wat leuk om allemaal te lezen! ik begrijp dat je heeeeeeeeel wat ervaringen rijker wordt. Geniet van het eten-experiment :-) Katja -
25 Januari 2017 - 13:33
Sanne (Sango) Ocenasek:
Hahaha Em wat leuk allemaal. Ff een reminder om goed te blijven smeren!!! -
25 Januari 2017 - 15:10
Harpert ( "papa" Mag Ook Wel):
Je eet.......zomaar buiten de deur.....HOERA....JE EET!!!
Ga vaak eten, veel eten, alles wat je nog nooit gezien of geroken hebt, of t er verdacht uit ziet of niet...eet het!
Maakt niet uit of t oogt alsof het al eens eerder gegeten is.....het is lekker....allemaal hartstikke lekker.
Niet vragen wat voor beest (of beestjes) d'r in zitten....gewoon "haphap" "kauwkauw" "slik" "lekkerlekker"
En dan eens voorzichtig vragen naar t recept ( en meenemen naar huis, natuurlijk!)
Dan gaan we saampjes naar de Toko Bandung ( hihi , zit tegenover mijn werk : ) om inkopen te doen voor de rijsttafel.
Eindelijk van de broccoli af.....ik kan niet wachten zeg!
Geniet van de warmte van de zon, geniet van de warmte van de mensen, kijk je ogen uit, deel uit wat je krijgt.
Hou van jou!
-
25 Januari 2017 - 15:52
Nelleke:
Lieve Emma,
Wat een super leuk verhaal! In zo'n korte tijd al zoveel te kunnen vertellen! (Is voor jou trouwens nooit een probleem) Ik kijk al uit naar je volgende verslag.
Liefs XXX -
26 Januari 2017 - 06:33
Willeke:
Super leuk verslag Em! :) Geniet van alle indrukken en smaken! ;) -
26 Januari 2017 - 08:08
Guido :
Hey Em, wat een mooie 1e week. Als je dat tempo volhoudt, is je reistijd straks gevoelsmatig wel jaren geweest. Oja en als ik likes kon geven, dan dikke vette like voor "Harpert / pap mag ook!" -
26 Januari 2017 - 11:07
Jolanda:
Hoi Emma,
Wauw fantastisch om jouw avontuur zo te kunnen volgen☺
Ga genieten en tot het volgende verslag -
30 Januari 2017 - 17:25
Ineke:
hai Em
Haha ik had je al Vantevoren verteld over de de chaos in Jakarta
Maar ik kon ook de hele dag wel met Sueb door de stad heen rijden.
Te leuk allemaal.
Deze reis vergeet je nooit. Een heel andere wereld en dit zal zeker niet je laatste keer
In Indonesië zijn.
Het eten is wennen maar Rose d'r sateetjes zijn te lekker en Janti maakt ook heerlijk
Fruit klaar. Denk aan de doekoe en ramboetan.
Vraag maar aan Rose.
Nou meissie blijf genieten nam de mensen de cultuur en alles wat je meemaakt
En doe aub wel voorzichtig
Dikke knuffel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
