Laatste dagje op Java.
Door: Emma Neijzen
Blijf op de hoogte en volg Emma
18 Februari 2017 | Indonesië, Batavia
Ik eindigde mijn blog vorige keer met de mededeling dat ik de Bromovulkaan op zou gaan. Helaas is dat niet gelukt. Ik had een infectie opgelopen rond mijn neus, waardoor ik woensdag 8 februari de hele dag in en rond het ziekenhuis te vinden was. Om tien uur een afspraak met de "algemene" dokter, die mij doorverwees naar de dermatoloog. Tot mijn grote vreugd kon ik om 18.00 uur alweer terugkomen, om de dermatoloog te spreken. Na een hele dag alleen in mijn hostel te zitten (mijn reismaatje was wel naar de Bromovulkaan gegaan) liep ik om 18.00 uur richting het ziekenhuis met een meid uit het hostel. Zij woont zes maanden in het hostel, en ze bood mij aan om als vertaler mee te gaan. Erg fijn. Goed, wij aangekomen in het ziekenhuis, afdeling gezocht, kregen wij te horen dat plaats mocht nemen. Wachtrij was twee DAGEN. Dit snapte wij niet, blijkbaar had ik mij in moeten schrijven nadat ik mij al had ingeschreven. Ik wilde niet nog meer tijd verspillen aan dit gedoe, dus ik verliet het ziekenhuis en boekte een ticket terug naar Jakarta. De volgende morgen vloog ik naar Jakarta, vanaf een militaire luchthaven. Gaaf man, allemaal militaire vliegtuigen die opstegen en landden, voor mijn neus! (Hihi goeie)
Oke, aangekomen in Jakarta. Ik had een zalfje meegekregen vanuit Malang. En wonder boven wonder was de infectie al heel wat minder de volgende dag. Met andere woorden, ik ben naar Jakarta teruggevlogen en ben hier niet meer naar de dokter gegaan. Toch ben ik blij dat ik terug ben gevlogen, duidelijk wat slaaptekort ;) Gewoon geen tijd om te rusten. Het is hier te mooi om te slapen!!!
Goed, dat was dus even een tegenslag. Nu ben ik een week verder en heb ik alweer een enorme lijst activiteiten achter de rug. Afgelopen zondag ben ik naar een korfbalclub geweest, om een ochtend mee te trainen. Oh wat mis ik het sporten, mijn korfbalcluppie. Het was ontzettend leuk om te zien, hoe deze kids aan het korfballen waren, en hoe graag ze van mij wilden leren. Want ja, Nederland = Korfballand.
Na deze leuke, vermoeiende dag werd ik de volgende ochtend wakker met fantastische spierpijn. Dit weerhield mij niet om mijn volgende tripje te plannen. Deze keer naar Bogor. Bogor ligt ongeveer een uurtje van Jakarta vandaan. Zonder trafficjam. Na drie uur rijden kwam ik dus aan in mijn hostel, en vertelde dat ik maar één dag had, om een hoogtepunt van Bogor te zien. Of ze tips hadden. Binnen no time stond er een guide voor mijn neus en vertelde zijn plan. Ik stemde in.
Dinsdagmorgen om 07.00 uur reed de guide voor met zijn scooter en vertrokken we naar Bogor's National Park, waarin een vulkaan lag. Ik wilde erg graag naar de krater van een vulkaan, en dat deden we dus. De gids zei dat het wel eerst 1,5 / 2 uur hiken door de jungle was, maar dat had ik er zeker voor over. Dacht ik. :) Eenmaal aangekomen in het National Park zei mijn guide (die prima Engels sprak) dat ik vanaf hier met de ranger de jungle in ging. HO, WACHT. Ik zei dat ik het erg op prijs stelde als er iemand met mij meeging die fatsoenlijk Engels kon praten. Ik ging immers de jungle in, wat iets dichter bebost is dan Elswout of het Koningshof. Tevergeefs. Ik ging alleen met de ranger de jungle in. Na anderhalf uur hiken vroeg ik hoelang het nog was. Hij keek mij aan. Ik vroeg het opnieuw. Hij keek mij aan. Ik raakte enigszins gefrustreerd en wees naar mijn denkbeeldige horloge, misschien begreep hij dat. Ja hoor! Hij snapte het. "Two" , en stak drie vingers de lucht in. Op dit moment voelde ik mij lichtelijk verloren.
Na nog ruim twee uur door de jungle gelopen te hebben rook ik een intense zwavelgeur. Ik ben nog nooit zo blij geweest om zo'n smerige lucht te ruiken. Het betekende dat ik bijna bij de krater was. En ja hoor, daar was het. Bijzonder mooi, met allerlei waterbronnen waar het water omhoog spatte door de hitte. Overal om mij heen was natuurlijk kokend water. Een bizarre ervaring. Toen kwam het besef. TERUG. NEE. Ik opende mijn google translate (die eindelijk weer bereik had) en typte in: "Is er een snellere weg terug." :) (Door de smiley hoopte ik dat hij het niet al te negatief opvatte...) Helaas kwam het antwoord: "Dezelfde weg terug." Twee uur lang bergafwaarts, balancerend op bamboetakken om de rivieren te overbruggen. Toen kwam er een moment wat ik voorlopig niet meer zal vergeten. Ik hoorde gegrom schuin achter mij. Ik stopte met lopen, om te horen of ik het goed hoorde. Ik keek om mij heen, en ik hoorde dat Dudi de Ranger ook stopte. Ik vroeg wat het geluid was. (Lees: Ik wees naar mijn oor en maakte een *wat is dit* gebaar.) Zijn antwoord, Bamboe. Oke, de bamboe gromde. Klonk niet echt geloofwaardig. Ik stond nog even stil en hoorde het gegrom nog een keer. De bamboe bewoog inderdaad, dus ik was gerustgesteld en we liepen verder.
EINDELIJK, na een tocht van zes uur kwamen we weer aan op de plek waar mijn guide stond te wachten. Ik kleedde mij om, en op dat moment hoorde ik een aantal mannen goed lachen. Toen ik klaar was liep ik naar de mannen (waar mijn guide en ranger tussen stonden) en mijn guide vertelde mij dat ik geen bamboe hoorde grommen. Nee dat waren de luipaarden. :)
:) Luipaarden. Ja. Ik was enigszins geschokt, over het feit dat ik het gegrom erg hard gehoord had, en dat deze luipaarden dan wel erg dichtbij mij geweest moesten zijn... Ik dacht dat het de bamboe was. :) Fijn, erg leuk. Nooit meer. Jungletochten doe ik voorlopig niet meer.
Goed, de trip naar Bogor was ten einde gekomen. Met de lokale trein naar Jakarta teruggereden. (7000 IDR, 50 cent.)
Erg veel tijd om bij te komen van mijn jungleadventure had ik niet, want de volgende morgen ging om 11.00 mijn trein naar Cirebon. Drie uurtjes met de trein richting erg verre, eigenlijk totaal geen familie van mij. Maar familie van familie voelt hier toch degelijk als familie. Dit was mijn eerste échte ervaring met het lokale leven. Ik werd opgehaald van het station. Over grote wegen en door kleine steegjes op de scooter, kwamen we na een kwartiertje aan bij hun huisje. Ontzettend bijzonder, zo'n totaal ander leven.
In Cirebon heb ik ontzettend genoten van de rust. Genoten van het feit dat er géén files waren. We zijn naar een andere wijk gereden om batikkunstenaressen te ontmoeten. Ze zaten de hele dag in een donkere, krappe schuur, met verhit kaarsvet de batikkunst te maken. Prachtig, maar verschrikkelijke omstandigheden... Ze wilden graag op de foto met mij, ik voelde dat ik nog liever met hun op de foto wilde. Wat een leven hebben zij. Ondanks de barre omstandigheden straalden ze gedurende de hele tijd dat ik met hun sprak. De rest van de dag hebben we op de scooter rondgereden, af en toe gestopt voor een mooi uitzicht. Geluncht in een restaurantje, op de grond. (normaal hier) En 's middags vertrok mijn trein alweer terug naar Jakarta. Twee daagjes genoten!
Vandaag is het zaterdag 18 februari, morgen vlieg ik naar Bali voor een geweldig nieuw avontuur. Na vier weken genoten te hebben van het heerlijke Java, ga ik opnieuw vier weken genieten. Van het prachtige Bali. Ik ben erg benieuwd wat mij staat te wachten....
Kusjes.
Ps. Ik geniet van alle reacties die al geplaatst zijn en geplaatst worden! Ik kan alleen niet reageren. Maar weet dat ik het lees, en geniet!
-
18 Februari 2017 - 08:07
Hilly De Ruiter :
Hoi Emma, wat een heerlijk verhaal weer. Ikzelf ben jaren geleden op Javaanse geweest. Dus jouw verhalenzorgenvoor veel herinneringen.. Alleen was mijn trip naar Boor minder spannende.
Geniet van Bali een heerlijk eiland en ook mooi. En blijf vooral schrijven dat is weer genieten voor de thuisblijvers.
Nog heel veel plezier en reisgenot.
Groetjes Hilly -
18 Februari 2017 - 10:12
Katja:
Hoezo PABO? Schrijfster lijkt me een mooi alternatief. Of reisleidster? Ik geniet van ieder verhaal, en iedere ervaring die je deelt.
Ik begrijp dat Blijdorpbezoekjes een goede voorbereiding zijn geweest. -
18 Februari 2017 - 12:01
Papa:
Klinkt allemaal weer reuze spannend.
Ik begrijp die luipaarden daar niet zo.......
Eten hun hele leven Indonesisch.
Kunnen ze eindelijk eens buitenlands eten, en niet zo'n standaard minimalistisch hapje, néééééh een overweldigende hoeveelheid doorregen Nederlands vrouwmens!
En dan laten ze dat gewoon aan zich voorbij gaan.
Die sporen niet, die beesten........
Enfin, fijn dat je nu in wat rustiger oorden gaat verblijven.
Een verslag over lieve kindertjes op een schattig schooltje is voor papa's en mama's voor de verandering ook niet gek.
Hou van jou.
Pap -
18 Februari 2017 - 12:21
Mama:
Lieve schat,
ben zo blij dat ik jouw mooie verhalen achteraf hoor en lees...
Wat zul jij straks terugkomen met een rugzak vol ervaringen! Dit vergeet je nooit meer :)
Morgen stuur ik jou een foto van witte bergen, toch leuk een temperatuurverschil van bijna 40 graden.
Lieverd, veel plezier op Bali en ik spreek je gauw.
hvjhvew
mama -
18 Februari 2017 - 12:47
Jacqueline:
Jemig de pemig!
Wat een avonturen meid. En zo stoerrr! Was je banger voor de luipaarden dan voor de spinnen..? BRRR...
Doe dat maar niet meer de jungle in.
En ik lees in je verhalen dat je alsmaar aan het genieten bent. Heerlijk! Dit is gewoon super voor je hele leven.
Dikke kussen en blijf schrijven hoor!
:) -
18 Februari 2017 - 16:14
Ineke:
hi Em
Je reisverslagen zijn echt superleuk
Je beleeft in die 4 weken meer als menig mens in z'n hele leven haha
Maar echt petje af voor je. Je bent nergens bang voor maar die jungle was toch niet zo'n goed ideetje.
Doe dat maar niet op Bali.
Even mijn nieuwtje
Ik krijg over 5 weken een pappie. Een langharige Duise Herder.
Heb vanochtend pa en moe en de puppies bekeken
Oke niet zo heel spannend als jouw verhalen haha maar ik ben er blij mee
Heel veel nog genieten jij nog en dikke knuffel van mij -
19 Februari 2017 - 10:09
Anton Beelen:
Geweldig heb genoten van je verhaal. -
22 Februari 2017 - 12:50
Jolanda :
Hoi Emma,
Wauw fantastisch verslag weer van een supergaaf en vooral adembenemend verhaal.
Genoten heb ik er weer van
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley